“You have the right to the peace and enjoyment of your own home.
Most municipalities view noise complaints as a quality of life issue, but for people exposed to noise on a constant basis – it is a form of assault. They feel they are the only one suffering and often feel helpless and trapped in their own homes and apartments.
Noise pollution is unwanted human-created sound that has the effect of being annoying, distracting, painful, or physically harmful.
It is a public health issue that is adversely affecting the lives of millions of people throughout the world. People continuously exposed to noise experience hearing loss, elevated stress levels, mood swings, hypertension, depression, lost sleep and productivity. In children, it results in slowed learning” – NoiseOFF.org
Een paar dagen geleden ging ik, na 2 weken van geduld, vragen aan 1 van mijn huisgenoten om haar radio stiller te zetten, of minimaal haar ruit te sluiten als ze haar radio zo luid wilt. En ik kreeg het antwoord “Maar dat is toch normaal!” Serieus. Op welke planeet is dat normaal? Dadelijk verloor ik alle hoop betreffende de andere stoorzenders: degene die beneden zijn tv hele dagen op maximum zet, de auto-alarmen op de parking, de luid bonkende auto’s die voorbijscheuren, en dan ook natuurlijk die favoriete stoorzender waar je niks tegen kan beginnen: bouwvakkers.
Ik reken niet op begrip voor mijn nood aan stilte. Om de een of andere reden is het zo dat mensen de hele dag door muziek, of beter gezegd “een geluid” op de achtergrond willen. Pardon, eigenlijk niet letterlijk op de achtergrond, gezien de hele buurt moet meeluisteren. En deze laten aan staan als ze even weggaan. Gewoon vergeten uitschakelen. Waarom zou je het aan zetten als je er maar zo weinig op let dat je vergeet dat je radio nog aan staat als je vertrekt?
Mijn punt is. NIET IEDEREEN HOORT UW LAWAAI GRAAG. En ooit, ooit ga ik u allemaal komen uitlachen. Want dan ga ik al dat lawaai nog horen, en zijn jullie allemaal potdoof.
Eigenlijk heb ik helemaal geen conclusie. Eigenlijk ben ik gewoon helemaal op van de voorbije weken dat ik gevangen zat in een brij van lawaai. Het was zo erg dat ik -nu veilig in een stillere omgeving- nog altijd snode plannen smeed om Miss Normaal haar radio aan stukken te smijten, de tv-kabel door te snijden in het gebouw, de bouwvakkers hun drilboren te jatten, alle auto’s met alarm te trashen (die drilboren kunnen nog van pas komen), en eigenlijk iedereen kaal te scheren die geen rekening houdt met de mensen rondom hem. Zij die volhardend negeren dat je nooit 100% alleen woont. Uw geluid is een vorm van egoïsme. Hoe zeer u en ik het ook zouden wensen, u leeft niet in een geluidsdichte cocon en u stoort. Als u ooit twijfelt: JA, u stoort!
Laat ik mijn toestand illustreren met een film die u zeker moet gezien hebben.
“A black comedy about a man caught in the most impossible of conundrums: in love with his hometown, New York City, but driven mad by its noise.” – IMDb
Ondanks de relatief slechte score op IMDb moet ik hem u voorstellen. Misschien was ik verblind door het effect van herkenning dat deze film op me had. Verblind doordat de film eigenlijk verbeeldt in welke toestand velen onder ons verkeren door een continue stroom aan geluidshinder, en een plaats geeft wat die mensen maar al te graag willen doen met al die stoorzenders. Het verhaal is inderdaad bizar. En om de een of andere reden is er ineens een trio aan de gang. Maar ach ja, dat illustreert gewoon hoe gek geluidshinder je kan maken. Ik had alleszins geen moeite over de rare kronkels van het verhaal heen te kijken. Misschien scoort hij gewoon slecht omdat men het liefst van al was blijven geloven dat men geen alleenstaand gegeven is op de wereld.
Vachette 