Appelflapje 04/04/2007 – 22/01/2010

Mijn oude meisje heeft ons spijtig genoeg verlaten eind januari. Ze was de laatste van mijn eerste groep ratten, wat het afscheid wel heel pijnlijk maakte. Langs de andere kant heeft ze alles gekregen dat ik elk ratje zou toewensen: een schitterende gezondheid, goede zorgen en een dood waar de meeste ratjes enkel van kunnen dromen.

Appelflapje was heel, heel ondeugend. Ze wou altijd rondlopen en zelfs met haar 2j en 10m sprong ze nog van mijn arm in een poging haar vrije loop op te eisen. Haar achterpootjes werkten nog amper, maar ze klom tot boven in de kooi en kon alles nog doen waar ze haar jonge geest op zette. Net dat maakt het ook een goed moment… Indien ze nog meer was afgetakeld, was ze ongelukkig geworden. Tegelijk was ze ook zo aandachtsgeil, zo eentje dat iedereen kon verleiden.

Ze heeft me veel doen schrikken met haar bizarre slaaphoudingen. Soms lag ze uitgestrekt op haar rug middenin de kooi te slapen, of haar hoofd lag om een of andere reden verticaal tegen de poepbak of de rand van de onderbak, of haar ene poot lag gestrekt naast haar. Maar 1 ding deed ze altijd als ze sliep; haar handjes zette ze gekruist voor zich. En daarom wist ik direct dat ze gewoon is blijven slapen, zonder pijn, gewoon ingedommeld, en blijven slapen.

Dag meisje, ik mis jou en de hele groep heel veel… Jullie waren voor zo veel dingen mijn ‘eersten’, er zijn zo veel kleine herinneringen die ik nooit zal vergeten.

You did something to me, en je doet het nog steeds… http://www.youtube.com/watch?v=xv37zJFKTlY

Georgette 09/05/2007 – 05/12/2009

Meisje, ik hoop dat waar je ook bent, je vriendjes bij je hebt. Dat was al wat je nodig had, je kwam met iedereen overeen; lui, actief, oud, jong, ziek, gezond, … Je genoot zo van het leven, al was het niet vanzelfsprekend voor jou. Je bent de veruiterlijking van “mind over body”; je kan alles, met welke beperking ook, als je maar wil. Mijn persoonlijke Marc Herremans.

Lietje 25/05/2008 – 07/11/2009

Niemand wilt dat zijn dier een pijnlijke dood sterft. Ironisch genoeg heeft ook niemand daar macht over. Na 3 weken samen vechten met mijn kleine meid, was alle hoop gesmolten als sneeuw voor de zon… Ik mis je nog elke dag. Je dood was zo tegenstrijdig met hoe je leefde; je was zo rustig, zo slaperig, zo kalm. Telkens ik je mama zie, moet ik terugdenken aan jou, aan hoe zacht je wel was, hoe lief je keek, de likjes die je gaf, je sluwe trucjes. Het ga je goed meid.

Gérard 09/05/2007 – 02/02/2009

Na twee weken vechten tegen een oorontsteking, kreeg Gérard een keiharde terugval, en was het tijd hem te laten gaan. Hij was mijn eerste mannenrat, en echt prachtig. Hij was zo bizar, speciaal, ongewoon, dat hij onvergetelijk is. Hij ontfermde zich als een ware vader over zijn harem, ze missen hem ongeloofelijk. Ondanks zijn stoere begin, had Gérard maar een klein hartje, en was het een beetje een sukkeltje dat vaak een zetje nodig had. Een knuffel wilde hij altijd wel en zijn natte neusje snuffelde graag mijn handen af.  Veel had Gérard niet nodig: een toffe slaapplaats en zijn vriendinnetjes.

Gérard zal altijd die schattige papa zijn, mijn eerste en vooral de beste man 🙂

Bruinebeertje 22/07/06 – 24/12/08

Bruinebeertje, je hebt nooit laten merken dat je oud was, altijd kon je mee met de jongelingen in de groep, en niets hield je tegen om vanalles uit te spoken. Toch was je het. Toen ik je meenam naar Inge, dacht ik je levend terug mee te nemen. Maar ondanks je gevecht was je tijd gekomen, je buik kapot.

De kwaaltjes teisterden je, maar je echte rattenkaraktertje bleef, je bleef een verkenner, een humeurig meisje, een beetje gemeen zelfs, maar daarom zag ik je graag. Daarom was het zo speciaal dat je zo lief kon zijn bij mij. En vooral dat jij naar mij bent gekomen, na 4 maand happen in m’n handen.

Ook jij hebt me veel geleerd, over hoe je een rat een rat moet laten zijn, over ratten met een heel eigen karakter, over krachtig zijn en voor je doel gaan.

Mijn humeurig meisje, ik heb genoten van je eigenzinnige 1.5 jaar bij mij.

Kippetje 04/10/06 – 23/12/08

Mijn allereerste ratje, Kippetje, is vorige week gegaan. Het was tijd, ze kreeg dan ook een helpende hand. Na 2 jaar en 2 maanden was m’n engeltje opgebrand. Zo klein en zacht, heeft ze me veel geleerd. Over goed zijn in hart en nieren, over kracht hebben en over vriendschap.

M’n meisje, al 2 jaar en 2 maand denk ik: jij bent niet in woorden te vatten! Ik had geen beter eerste ratje kunnen hebben, er had geen betere jou kunnen zijn.