Oktober in den beginne

Laat ik maar meedoen met de vreemde microbe in blogland waardoor verschillende mensen de onweerstaanbare drang krijgen om te bloggen over oktober (zo Liesbeth en Sophie bijvoorbeeld).

Wat betekent oktober voor de werkloze student in een sabbatjaar?

Ten eerste: veel gezoek tussen bendes vacatures naar die ene job waarbij je je hele reeks avondlessen kan combineren met een chill aantal werkuren. Spijtig genoeg bestaat 95% van het aantal vacatures die hieraan beantwoorden uit het voorbereiden van vlees voor de verkoop. Ligt me niet echt, als binnenkort 7-jarige vegetariër…

Ten tweede: De avondlessen, die ik echter niet kon vervullen de voorbije twee weken, eerst door ziekte, nu door een tandarts die op een of andere wijze tandvlees uit je mond verwijderd heeft (ik denk vreemd genoeg dat het met vuur te zien had). Zingen met een mond die niet open gaat, er zijn gemakkelijkere dingen.

Ten derde: een kot waaraan ik nog volop aan het wennen ben. Ik wen nog aan de verwarming in de traphal die je met geen kracht in de wereld uitgeschakeld krijgt, waardoor je in een sauna die 6 helse trappen op mag gaan. Ik wen nog aan de jongen op mijn verdiep die zijn remsporen niet uitwist, noch zijn bril naar beneden doet, noch kan mikken, ik wen nog aan de vreemde geur die vanuit de traphal de gang op het verdiep ook heeft bereikt, ik wen nog aan het asociale gedrag van mijn boven- en overbuurtjes (die ik direct het weer wat moeilijker ga maken met het gebruiken van hun printer). Maar waaraan ik niet hoef te wennen is Metalkerel met Giga Ego die bij het afgaan van het eerste beste brandalarm met zijn dierbare laptop en gitaar naar buiten spurt en de brandweer opbelt. Aan hilariteit ben ik al gewend.

Ten vierde: Feestjes, mensen van vroeger terug zien, nieuwe mensen zien en vooral vakantie na 2 jaar geen dag vrij. *Gelukzalige zucht* Niettegenstaande is de vakantie misschien binnenkort alweer gedaan. Oh toffe vacature, laat mij uw gat vullen!

Nu het nog kan.

Mijn nieuwe kot in Gent heeft zo een beetje hetzelfde effect op me als mijn eerste kot in Brussel. Met name… WHAT THE FUCK IS THIS SHITHOLE???? Serieus, zo’n hoop stof heb ik in m’n hele leven nog niet bijeen gezien. Zelfs niet in m’n eerste kot, en degenen die daar getuige van waren vallen nu allicht om van verbazing dat er bij god nog meer stof in 1 ruimte kan. Ja, ik ben er rotsvast van overtuigd dat mijn voorganger hier overleden is van zijn eigen vuiligheid. Stof dat vast zit op muren en op buizen, je ziet ’t niet elke dag.

Maar laat ik beginnen bij het begin. Zodra ik m’n sleutel had ging ik hier zien of alles wel ‘in orde’ was. Blijkbaar waren zowel ik als m’n vader net iets te naïef geweest toen m’n lieftallige -maar lichtelijk achtergestelde- kotbazin meedeelde dat de frigo in de huur zat. Blijkbaar is het ook heel erg normaal om je studenten kasten te geven zonder planken in. Ja. Compleet zonder planken. Hoe origineel! Mijn 5 minuten verbazing was snel op gezien ik werd opgehaald en ik rende de trappen af naar beneden.

En naar beneden.

En naar beneden.

En naar beneden.

(Dat heb je als je op het 6de zit)

En naar beneden.

En BOENKBATSROLBOLAIEVIESNATEIKES.

Celine was de kelder binnen gewandeld. Pardon, gevallen.

Terug naar boven, te veel naar boven, opnieuw naar beneden, alweer te veel naar beneden, opnieuw naar boven en hoppakee alweer te veel naar boven. -Dit is de verklaring waarom ik bij elke nieuwe bezoeker hier op een bepaald moment roep “Jajajaja! Ge zijt er! Ge zijt er! ’t Is die deur links daar!”- Na zo’n 7 keer vond ik de deur terug. Niet voor herhaling vatbaar, misschien eens op het toekomstige kotfeest gezien de sfeer en dergelijke.

Dag 2 op het Gentse kot was de verhuis. Die verliep dankzij de inzet van Bieke’s heel erg mannelijke mannen (niet zoals ik ze ken) erg vlot. Nogmaals dank, dank. Misschien zijn jullie over 2 weken opnieuw welkom. Afhankelijk van hoe lang ik het nog uithou.

En toen kon Celine inrichten. Helemaal op haar eentje verzette ze reeds haar bed. Een pretje! Echt waar, als je mijn bed verzet, heb je nog eens een verhaal te vertellen! Zo gebeurde het… Celine duwt… Duwt… Duwt… En er kwam geen beweging in. Absoluut niks. Celine heeft he lumineuze idee om het op te heffen. Tot ze de helft van haar bed ineens in haar handen heeft en de andere helft met een luide klap op de grond belandt (zo getuige het gat in de supermooie originele gespikkelde ei-gele vynil) Fijn, zeer fijn. Na het bed terug gefikst te hebben, heft Celine het bed deze keer op de juiste, doch iets minder elegante, manier op. Stap 2: het bed in de hoek duwen. En Celine duwt… Weer niks… Duwt… Weer niks… Stamp… En haar kast beweegt Ik bevries en draai me zo traag mogelijk om om te zien wat er in hemelsnaam gaande is achter me, maar niks, geen omvallende kast maar rust en stilte. Toch heb ik besloten het geen twee maal te proberen en het op de… iets minder elegante manier aan te pakken. Geslaagd.

Van een bed verzetten krijg je dorst, van water drinken krijg je een volle blaas. Blijkt dat het spoel-systeem van ons toilet… Vrij… Zuinig is. Zuinig als in… 2 druppels per keer? Bon, technisch aangelegd ben ik heel erg soms wel eens, dus ik fiks het probleempje even, wantrouw even de wc-deur wanneer ik die niet open krijg en val bijna van die ongelofelijk scheve trapjes op weg terug naar de gang (en niet Grieks scheef, zichtbaar Mexicaans scheef). En kom daar voor de eerste maal een kotgenoot tegen (de muggen niet meegeteld natuurlijk). Bompa Jean! Hij rookt graag stinkende sigaren, hij is oud, hij kookt nooit maar haalt altijd frietjes, hij ruikt een beetje vies -en niet alleen naar de sigaren-, gebruikt de douche niet en was net voor 2 weken verdwenen en vervangen door een jongere versie tot hij gisteren ineens de trap op liep (met frietjes, jawel). Daar is niks raars aan.

Bon, gasten ontvangen uit Brussel is altijd fijn en op een avond verwacht ik Roxy en Oxy. Ondanks mijn prachtige instructies die bovendien niet duidelijker konden zijn dan dat, verzeilt het duo toch aan de Vogelmarkt in plaats van aan Verlorenkost. Ik zeg “Roxy en Oxy ik spring op m’n fiets en ik kom jullie wel halen” en hol al m’n trappen af (ja allemaal, veel he). In de gang staat ineens een gigantische motor en mijn eerste reactie is “oh een motor”, tot ik het slachtoffer van dit monster zie liggen. Mijn hoogsteigen fiets, tussen de deur geklemd, opzij geramd, moest een fiets kunnen bloeden, de gang was rood geverfd. Respect voor uw medemens is iets schoon. Gezien de motor bij nader inzien toch maar een lelijk ding was waardoor een kras mijn rancuneuze gevoelens niet zou kunnen bevredigen, smeekte ik Roxy en Oxy nog om hulp bij het omleggen van deze to-be-massamoordenaar. Oxy heeft veel verantwoordelijkheidszin en ik heb te weinig spieren, dus het zal voor de volgende keer zijn.

Wanneer ik een week later wat meer ingeburgerd ben, heb ik een fantastische avond. Zomaar gratis en voor niks. Geamuseerd dat ik me heb! Jonge Gast Jean rookt blijkbaar al even Turks veel als Bompa Jean en al kuchend door de hal lopend haast ik me naar het toilet waar ik 2 minuten een boekje kan lezen en genieten van de natuur der dingen. Een fout is rap gemaakt, en mijn fout was naar boven kijken, waar een spin capabel om alle vijf mijn ratten in 1 hap op te eten net aan ’t chillen was. Ik ben niet bang van spinnen. Echt niet, tenzij ze zo gigantisch zijn dat ze mijn pink kunnen verorberen. Vliegensvlug besluit ik om de natuur der dingen uit te stellen tot een gemuteerde-spin-loos-moment en ren ik mijn broek dicht knopend naar m’n kot. Een uur later sluip ik het toilet binnen, waar ik het licht aan steek met mijn schoen (beeld je in dat ze op de schakelaar zit), de spin is nergens te bespeuren, en ik dacht opgelucht “Dit is het moment!”. Een tweede fout is rap gemaakt, en mijn tweede fout was naar beneden kijken. Jonge Gast Jean had in een opwelling van creativiteit een nat wc-tapijtje gemaakt. Nogal gelig en het rook een beetje, maar toch een fraai werkje. Niet in de pot mikken en toch onthouden de bril naar beneden te doen, dat is de nieuwe man! Daarop besloot ik maar al die trappen af te lopen en beneden naar het toilet te gaan. Zonder licht, en met veel angst voor de broers en zussen van de eerder ontdekte gemuteerde spin, maar de natuur der dingen had eigenlijk zijn kans gekregen.

Ondertussen onderneem ik een eerste poging mijn kot proper te maken. Poging 1, poging 2, poging 3, poging 4, poging 5, poging 6, poging … 5 doeken gingen al op aan het plafond en de muren alleen, ontelbare stofdoekjes gingen eraan op de buizen en chauffage, zelfs een nieuwe swiffer noch dweilen konden baten voor de vloer, en de ruit… een geluk dat de ruit klein is. Eergisteren ontdek ik dan dat ik een prachtig privéstrand heb hier. Echt waar, helemaal voor mezelf, monokini zonnen in het halve metertje licht per dag dat ik binnen krijg, ’t is net een droom. Ja ja, een los liggende vynil heeft zich al eerder efficiënt bewezen, nietwaar Relinde, jij aangename, zwaar mythomane allereerste kotbazin ^^
Ik heb astma gekregen in de plaats van geduld; na 2x kuisen moet een kamer proper zijn. Een strand wil ik echt niet ontdekken.

Succes aan mezelf, had ik maar evenveel moed als Georgette. Die is vandaag na 2 middenoorontstekingen en bijgevolg een zware evenwicht- en licht neurologische stoornis, 2 tumoren, ‘de leeftijd’ en een blaasontsteking bovenaan in de kooi geraakt en vond haar weg naar beneden terug als was het een poepie. (Ja ik kijk op naar mijn vijf mormeltjes ^^)

– En zo haalde ik een maand minimaal bloggen in.

Kutsemiotica!

Dieren communiceren WEL!!

’t Is niet omdat wij amper een kloot verstaan van lichaamstaal en wij heel veel frequenties niet horen, dat dat soort communicatie er niet is, he.

En intenties, intenties, wa is mij dat nu voor zever, dieren hebben evenveel intenties als mensen, dat is al lang bewezen in onderzoeken.

Conclusie: die stomme cursus semiotica moet DRINGEND geupdate worden. ‘k Meen dat hij al even grijs is als dat mens die hem doceert.

Maar natuurlijk zijn die nieuwe theorieen niet waar he. Ah ja, want moesten ze niet waar zijn, zouden wij niet meer meerderwaardig zijn en zou het gelijk ECHT ERG zijn dieren te gaan verwaarlozen/afmaken/…

Naar mijn gedacht zijn dieren gewoon beter dan mensen en wordt het dringend es tijd dat dat ingezien wordt. Waarom? Dieren ZIJN goed, in tegenstelling tot de mens die dat enkel is wanneer hij er goesting in heeft.

Grrr grrr grrr *krijgt een van haar 1000 woede-aanvallen*

Argenta

Als er een aanslag wordt gepleegd op een Argenta-bureel, eis ik die instant op!!

Niets dan problemen, enkele voorbeeldjes:

– ge vraagt een nieuwe bankkaart aan en moet daar 4 maand op wachten, en dan opnieuw aanvragen en weeral wachten
– ge vraagt codes voor internetbanking aan, moogt daar nog langer op wachten, ze raken die dan kwijt, ge moogt ze nog es aanvragen en weeral 2 maand wachten
– ge doet dan die internetbanking, ge controleert 100 keer of ge da sleutelwoord wel goe gedaan hebt, en ze zeggen dat ge het fout gedaan hebt, ge probeert nog 10 keer en ge zou het zgz die 10 keren ook verkeerd invullen
– ge mailt daarvoor naar de helpdesk en ge krijgt het antwoord “ja ge hebt het verkeerd ingevuld he”, blijkbaar lezen zij heel aandachtig de ontvangen mails -__-
– ge doet een overschrijving van 60 euro die nooit aankomt
– ge waagt u nog es aan internetbanking en HOPS uw internetbanking is geblokkeerd omdat ge zgz da sleutelwoord weer verkeerd zou ingegeven hebben. Deze keer hebt ge het nochtans 300 keer gecontroleerd omdat ge het al kotsbeu zijt dat die overactieve foutmelding u in de weg staat.
– er staat op de site dat iemand met een zichtrekening bij Argenta om de 2 jaar een nieuwe bankkaart ontvangt, my ass, ja! Mijn bankkaart is COMPLEET groen geworden, ge ziet zelfs ni da het de mijne is, ja handig als ge ergens uw rekeningnr moet geven, moogt ge zo gaan raden wat die groefjes ooit waren van getal

Ik weet het niet, waarschijnlijk ben ik een of andere ongelukkige, vergeten klant die alle problemen ervaart die er maar kunnen zijn met Argenta, want anderen die ik ken zijn daar heel tevreden over. Als is’t niettemin een bewijs dat Argenta hun diensten niet in orde zijn (en dat ze een andere ICT-expert moeten aannemen), en een bank moet er voor zorgen dat die 100% in orde zijn. Ni 95% en die 5% laten belanden op een zielig studentje. Maar oooh jaaa, juist, Argenta is gelijk goedkoop enal, het kost u niks! Jezusmina ik zou dolgraag 10 euro per jaar dokken om al die shit ni te hebben!

Ja, deze post is in een woedende 5 min geschreven, en het maakt mij ni uit of em nu goed of slecht is, als ik maar mensen kan besparen het bovenstaande ook mee te maken. Mijn besluit is alleszins gemaakt: Argenta kan de pot op, moest ik een piemel hebben, ik zou op hun bureel gaan pissen! Weetikveelwelkeanderebank, here I come en ik zie u al graag op voorhand!

Godverkutjebef seg!

Ziekenhuisroutines

Ja, mijn beste, een ziekenhuis brengt avontuur. Het kan u verbazen, maar het is zo. Werkelijk. Laat ik u even overtuigen.

Neem nu het aankomen in het ziekenhuis. Je komt toe, er scheelt iets met uw lichaam dat u al schrik aanjaagt, komt daar ineens iemand af met 3 spuiten en een designer-gasmasker. Ik zeg u, daar schrikt ge wel even van, en dat ze u niets uitleggen helpt er ook niet aan. Want wie weet waarvoor die spuiten dienen? Infuus? Verdoving? Wie weet dient het masker wel om je te verdoven en uw borstkas open te zagen omdat er ik-weet-niet-wat gaande is binnenin. En dan zeggen ze “We gaan u even opnemen” Gij, nog overtuigd dat ge met dat aerosol-masker (zo bleek) weer in orde zijt en gewoon thuis uw hoestjen kunt uitzieken, zijt even niet zeker wat ze nu bedoelen met “opnemen”. Tja, brains need oxigen, en dat kreeg ik niet zo zeer deze zondagavond.

Dus ge krijgt dat masker op, ze trekken wat bloed, en komen uw infuus steken. Ge zijt u al aan’t verweren om kalm te blijven want al zou uw piercing het niet laten vermoeden, der zit een naaldenfobie van jewelste in u. En neen, de spanning daalt niet wanneer de lichtelijk afwezige verpleger zegt “Oh dju, ik heb uw bakster nog niet klaargemaakt, verdorie toch” terwijl die naald al gelijk nodig in uw arm zit. Waarna hij u vraagt even te blijven liggen. Had ik energie gehad, ik had hem even een kleine draai rond zijn oren gegeven. Blijven liggen met een astma-aanval, yeah right, laten we stikken!

Om 4u ’s nachts kunt ge eindelijk slapen, en om 6u ’s morgens staat er ineens een klaarwakkere verpleegster in de kamer die het meest helse TL-licht aansteekt. Ze zet het aerosol-masker op uw gezicht en zegt doodleuk “Als het stopt met roken, bel me dan hé”, terwijl je met alle moeite van de wereld probeert je ogen open te doen, en helemaal niet kunt zien of het nu rookt of niet.

Een kwartiertje later is’t gedaan, en ge denkt “ok, nu kan ik weer slapen”. Tot er een verpleegster uw koorts komt nemen een half uurtje later, en nog een andere weer een half uurtje later uw puffer komt brengen.  En nog geen kwartier later staat daar uw ontbijt: 3 boterhammen in de verpakking van een koekje met perensiroop en loads of coffee. Waar is de yoghurt? Waar is het fruit? Waar is het volkoren brood? Waar is het fruitsap of de melk? Waar is alles dat aangeraden wordt bij een ontbijt? Neen, lezertjes, vergis u niet, in een ziekenhuis ontbijt men niet zoals het hoort volgens al die voedsellessen die je kreeg in het lager/middelbaar of zelfs hoger onderwijs voor de voedingsleer-, geneeskunde- of verplegingstudenten onder jullie.

Na het ontbijt denk je: oef, gedaan. My ass, jong, my ass. Komt die dokter binnengevlogen, moet ge daar ineens uw hele medische geschiedenis kunnen opdrammen, om hem dan even later weer te zien buiten vliegen zonder één woord uitleg. “En wat scheelt er nu met mij?” ’t Is een vraag die ik graag gesteld had, maar daar vond ik nu pas, op de derde dag, een gaatje voor. Maar wat hij wel kon zeggen was dat ik veel rust nodig had. Danku dokter, maar dat lukt nog niet zo lekker momenteel.

Daarna denk je wéér: ’t is gedaan, nu kunnen ze niet nog dingen doen. Sleuren ze je uit je bed om het op te maken. En tegen dat je er goed en wel weer in ligt is je middagmaal er al. Om 11u30, jawel. Om 11u30. Wie eet er nu om 11u30…

Middag, je denkt, ok, misschien is’t nu gedaan. Echter, om 13u spuiten ze kweet-niet-wat in je infuus en om 14u staan ze daar wéér met hun loads of afschuwelijke koffie (En thee dan? Wat met de thee?). Op slag stroomt het hier binnen met gepensioneerde vrienden van gepensioneerde patiënten die typisch gepensioneerden heel erg luid praten over dingen waar lekker cliché gepensioneerden over praten. Ik hou van mijn dubbele deuren…

Bon, buiten het af en toe binnenlopen van een verpleegster om uw infuus te checken (want net jij hebt er een dat telkens wilt stoppen met doorlopen), ben je verlost van het heen- en weer- geloop van de medische staf. Maar ja, dan komt je mama, en ja, daar wil je toch mee praten, met wie moet je anders praten? Want je hebt zelf geen gepensioneerde vrienden die zeeën van tijd hebben om langs te komen… En voor je’t weet staat je avondeten er al (om 16u30… 16u30… Da’s een laat 4-uurtje!) en begint de avondroutine.

Om 20u30 is die ongeveer gedaan. Je kijkt nog even tv en tegen 22u ga je in bed want je weet dat er om 6u iemand binnenstormt. Nét je hoofd op je hoofdkussen gelegd, moet je toch nog één keer aan de Aerosol.

En dan heb ik nog niet verteld hoe lang ik over de laatste 5 pagina’s van Paul Auster’s New York Trilogie gedaan heb door dat binnen- en buitengeloop. Gelukkig brengt het magnetische bestek wat entertainment in mijn leven, net als de tripjes naar het toilet, waarbij ik even een dansje rond mijn infuuspaal moet uitvoeren dat het buisje er niet om, en om, en om, en om blijft draaien.

Maar vooral wil ik gewoon naar huis. Héél graag naar huis. Héél, héél, hééééél graag. Dan kan ik rusten zoals Dr Busypants zei.