Roxanne – Vachette

Mijn nieuwe kot in Gent heeft zo een beetje hetzelfde effect op me als mijn eerste kot in Brussel. Met name… WHAT THE FUCK IS THIS SHITHOLE???? Serieus, zo’n hoop stof heb ik in m’n hele leven nog niet bijeen gezien. Zelfs niet in m’n eerste kot, en degenen die daar getuige van waren vallen nu allicht om van verbazing dat er bij god nog meer stof in 1 ruimte kan. Ja, ik ben er rotsvast van overtuigd dat mijn voorganger hier overleden is van zijn eigen vuiligheid. Stof dat vast zit op muren en op buizen, je ziet ’t niet elke dag.

Maar laat ik beginnen bij het begin. Zodra ik m’n sleutel had ging ik hier zien of alles wel ‘in orde’ was. Blijkbaar waren zowel ik als m’n vader net iets te naïef geweest toen m’n lieftallige -maar lichtelijk achtergestelde- kotbazin meedeelde dat de frigo in de huur zat. Blijkbaar is het ook heel erg normaal om je studenten kasten te geven zonder planken in. Ja. Compleet zonder planken. Hoe origineel! Mijn 5 minuten verbazing was snel op gezien ik werd opgehaald en ik rende de trappen af naar beneden.

En naar beneden.

(Dat heb je als je op het 6de zit)

En naar beneden.

En BOENKBATSROLBOLAIEVIESNATEIKES.

Celine was de kelder binnen gewandeld. Pardon, gevallen.

Terug naar boven, te veel naar boven, opnieuw naar beneden, alweer te veel naar beneden, opnieuw naar boven en hoppakee alweer te veel naar boven. -Dit is de verklaring waarom ik bij elke nieuwe bezoeker hier op een bepaald moment roep “Jajajaja! Ge zijt er! Ge zijt er! ’t Is die deur links daar!”- Na zo’n 7 keer vond ik de deur terug. Niet voor herhaling vatbaar, misschien eens op het toekomstige kotfeest gezien de sfeer en dergelijke.

Dag 2 op het Gentse kot was de verhuis. Die verliep dankzij de inzet van Bieke’s heel erg mannelijke mannen (niet zoals ik ze ken) erg vlot. Nogmaals dank, dank. Misschien zijn jullie over 2 weken opnieuw welkom. Afhankelijk van hoe lang ik het nog uithou.

En toen kon Celine inrichten. Helemaal op haar eentje verzette ze reeds haar bed. Een pretje! Echt waar, als je mijn bed verzet, heb je nog eens een verhaal te vertellen! Zo gebeurde het… Celine duwt… Duwt… Duwt… En er kwam geen beweging in. Absoluut niks. Celine heeft he lumineuze idee om het op te heffen. Tot ze de helft van haar bed ineens in haar handen heeft en de andere helft met een luide klap op de grond belandt (zo getuige het gat in de supermooie originele gespikkelde ei-gele vynil) Fijn, zeer fijn. Na het bed terug gefikst te hebben, heft Celine het bed deze keer op de juiste, doch iets minder elegante, manier op. Stap 2: het bed in de hoek duwen. En Celine duwt… Weer niks… Duwt… Weer niks… Stamp… En haar kast beweegt Ik bevries en draai me zo traag mogelijk om om te zien wat er in hemelsnaam gaande is achter me, maar niks, geen omvallende kast maar rust en stilte. Toch heb ik besloten het geen twee maal te proberen en het op de… iets minder elegante manier aan te pakken. Geslaagd.

Van een bed verzetten krijg je dorst, van water drinken krijg je een volle blaas. Blijkt dat het spoel-systeem van ons toilet… Vrij… Zuinig is. Zuinig als in… 2 druppels per keer? Bon, technisch aangelegd ben ik heel erg soms wel eens, dus ik fiks het probleempje even, wantrouw even de wc-deur wanneer ik die niet open krijg en val bijna van die ongelofelijk scheve trapjes op weg terug naar de gang (en niet Grieks scheef, zichtbaar Mexicaans scheef). En kom daar voor de eerste maal een kotgenoot tegen (de muggen niet meegeteld natuurlijk). Bompa Jean! Hij rookt graag stinkende sigaren, hij is oud, hij kookt nooit maar haalt altijd frietjes, hij ruikt een beetje vies -en niet alleen naar de sigaren-, gebruikt de douche niet en was net voor 2 weken verdwenen en vervangen door een jongere versie tot hij gisteren ineens de trap op liep (met frietjes, jawel). Daar is niks raars aan.

Bon, gasten ontvangen uit Brussel is altijd fijn en op een avond verwacht ik Roxy en Oxy. Ondanks mijn prachtige instructies die bovendien niet duidelijker konden zijn dan dat, verzeilt het duo toch aan de Vogelmarkt in plaats van aan Verlorenkost. Ik zeg “Roxy en Oxy ik spring op m’n fiets en ik kom jullie wel halen” en hol al m’n trappen af (ja allemaal, veel he). In de gang staat ineens een gigantische motor en mijn eerste reactie is “oh een motor”, tot ik het slachtoffer van dit monster zie liggen. Mijn hoogsteigen fiets, tussen de deur geklemd, opzij geramd, moest een fiets kunnen bloeden, de gang was rood geverfd. Respect voor uw medemens is iets schoon. Gezien de motor bij nader inzien toch maar een lelijk ding was waardoor een kras mijn rancuneuze gevoelens niet zou kunnen bevredigen, smeekte ik Roxy en Oxy nog om hulp bij het omleggen van deze to-be-massamoordenaar. Oxy heeft veel verantwoordelijkheidszin en ik heb te weinig spieren, dus het zal voor de volgende keer zijn.

Wanneer ik een week later wat meer ingeburgerd ben, heb ik een fantastische avond. Zomaar gratis en voor niks. Geamuseerd dat ik me heb! Jonge Gast Jean rookt blijkbaar al even Turks veel als Bompa Jean en al kuchend door de hal lopend haast ik me naar het toilet waar ik 2 minuten een boekje kan lezen en genieten van de natuur der dingen. Een fout is rap gemaakt, en mijn fout was naar boven kijken, waar een spin capabel om alle vijf mijn ratten in 1 hap op te eten net aan ’t chillen was. Ik ben niet bang van spinnen. Echt niet, tenzij ze zo gigantisch zijn dat ze mijn pink kunnen verorberen. Vliegensvlug besluit ik om de natuur der dingen uit te stellen tot een gemuteerde-spin-loos-moment en ren ik mijn broek dicht knopend naar m’n kot. Een uur later sluip ik het toilet binnen, waar ik het licht aan steek met mijn schoen (beeld je in dat ze op de schakelaar zit), de spin is nergens te bespeuren, en ik dacht opgelucht “Dit is het moment!”. Een tweede fout is rap gemaakt, en mijn tweede fout was naar beneden kijken. Jonge Gast Jean had in een opwelling van creativiteit een nat wc-tapijtje gemaakt. Nogal gelig en het rook een beetje, maar toch een fraai werkje. Niet in de pot mikken en toch onthouden de bril naar beneden te doen, dat is de nieuwe man! Daarop besloot ik maar al die trappen af te lopen en beneden naar het toilet te gaan. Zonder licht, en met veel angst voor de broers en zussen van de eerder ontdekte gemuteerde spin, maar de natuur der dingen had eigenlijk zijn kans gekregen.

Ondertussen onderneem ik een eerste poging mijn kot proper te maken. Poging 1, poging 2, poging 3, poging 4, poging 5, poging 6, poging … 5 doeken gingen al op aan het plafond en de muren alleen, ontelbare stofdoekjes gingen eraan op de buizen en chauffage, zelfs een nieuwe swiffer noch dweilen konden baten voor de vloer, en de ruit… een geluk dat de ruit klein is. Eergisteren ontdek ik dan dat ik een prachtig privéstrand heb hier. Echt waar, helemaal voor mezelf, monokini zonnen in het halve metertje licht per dag dat ik binnen krijg, ’t is net een droom. Ja ja, een los liggende vynil heeft zich al eerder efficiënt bewezen, nietwaar Relinde, jij aangename, zwaar mythomane allereerste kotbazin ^^
Ik heb astma gekregen in de plaats van geduld; na 2x kuisen moet een kamer proper zijn. Een strand wil ik echt niet ontdekken.

Succes aan mezelf, had ik maar evenveel moed als Georgette. Die is vandaag na 2 middenoorontstekingen en bijgevolg een zware evenwicht- en licht neurologische stoornis, 2 tumoren, ‘de leeftijd’ en een blaasontsteking bovenaan in de kooi geraakt en vond haar weg naar beneden terug als was het een poepie. (Ja ik kijk op naar mijn vijf mormeltjes ^^)

– En zo haalde ik een maand minimaal bloggen in.

Dood? Mijn blog? Neen, gewoon even op vakantie 😉

Niet dat je het nog niet gemerkt hebt, maar het zijn solden deze week! Vandaar de reden dat de eerste uit-huis-smul die ik voltrokken heb deze maand, al tot smul van de maand bekroond wordt; voor een tweede zal geen budget en geen tijd zijn.

Ineens dacht ik; Antwerpen is een mooie stad. Vooral omdat Roxanne en Kristien er wonen. Mooier kan niet, he 😉 Gisteren had ik dan ook met hen afgesproken. Na wat shoppen in Urban Outfitters, Mango, New Look en Only, stonden ik en Kristien hongerig op de Groenplaats. Geld afgehaald, en 3 stappen gezet (we zijn echt niet lui hoor) gingen we binnen in Spaghettiworld. Mijn eerste gedacht; het interieur krijgt een 10!

Toen ik een blik wierp op hun menukaart was ik eigenlijk een beetje teleurgesteld. Erg nieuwe, ongekende oorden verkenden ze niet met hun spaghetti’tjes. En ongekende oorden vallen te verkennen wat betreft pasta, een Italiaanse kotgenote met een maag van formaat had me dat al ruimschoots bewezen! Spijtig genoeg blijft spaghettiworld nogal bij de basics; pesto, tomaat, olijven, kaas, geeuw, snurk, droom. Ik zag wel in iemand zijn bord een naar mening van mijn zus lekkere pasta met curry en scampi’s. Verder dan dat ging het echter niet… Kristien besloot al snel penne met pesto, tomaat en olijven te nemen, en ik hield het bij tagliatelli met room, spinazie en champignons.

Het eerste dat ik dacht bij mijn schotel? ’t Is soep! Het eerste dat ik dacht bij Kristien haar schotel? ’t Is een olijf! Maar laten we de eerste indrukken maar voor wat ze waren; het smaakte! De champignons waren goed gebakken, niet slap, goed gekruid, heerlijke smaakbommetjes. De roomsaus was lekker, maar ik kreeg een klein beetje zin om een pakje bloem als fooi te geven, te slap, is te slap… Kristien leek ook te genieten van haar bord penne, en door de overdaad aan olijven kon ik lekker meegenieten. Ondanks dat het beiden zeer basic recepten waren, had de kok er toch alles aan gedaan om het extra te laten smaken! Een heel dik uur later stonden we beiden voldaan op de stoep en gingen we Roxanne wat jaloers maken in de Muze iets verderop.

Met andere woorden; zeker een aanrader. Een snelle, vriendelijke service en eenvoudige, maar lekkere gerechten voor een goed prijsje. I’ll be back.

Spaghettiworld

Oude Koornmarkt 66

2000 Antwerpen

Tag: Roxanne

Poladroid!

Nu het nog kan.

Smul van de maand Juli!